«Ο Κεκοιμημένος φίλος»

Ἡ διήγησις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ἀποτελεῖ χωρίς ἀμφιβολία τήν κορύφωση τῶν ἑπτά θαυμάτων, τά ὁποῖα περιέχονται εἰς τό κατά Ἰωάννην εὐαγγέλιον, δεικνύει δέ τή νίκη τοῦ Ἰησοῦ ἐπί τῆς πραγματικότητος τοῦ θανάτου· παρουσιάζεται πρός ὅλους τούς ἀκούοντας τό δισχιλιετές ἱερό εὐαγγέλιο τῆς ἰωάννειας χριστολογίας καί σωτηριολογίας πού στηρίζεται σέ αὐτήν διά τρόπου ἐντυπωσιακοῦ.

Ἡ πορεία τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Ἰουδαία, γιά νά ἀναστήσει τόν Λάζαρο ἀπό τόν θάνατο, εἶναι ἡ πορεία πού ὁδηγεῖ τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ στό θάνατο. Αὐτό δέν νοεῖται ἁπλῶς ὡς ἱστορική διαπίστωση, ἀλλά ὡς βαθύ θεολογικό νόημα.

Γιά νά ζήσει ὁ Λάζαρος πρέπει νά πεθάνει ὁ Ἰησοῦς πού θυσιάζει τή ζωή του γιά τούς ἰδίους αὐτούς πού ἀγάπησε διά τῆς προσφορᾶς τῆς ζωῆς του ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Παρόλο πού ὁ Λάζαρος πεθαίνει καί κατά τήν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ στή Βηθανία κεῖται εἰς τόν τάφο τέσσερις ἡμέρες καί παρόλο πού ἔχει ἤδη στιγματισθεῖ ἀπό τήν ἀποσύνθεση, ἐκεῖ θά ἀποκαλυφθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ πού φανερώνει τήν παντοδυναμία του καί μαζί μέ αὐτήν ἀκριβῶς καί τή δύναμη ἐπί τοῦ θανάτου.

Ἡ ἀποκάλυψη τῆς δόξης τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή δόξα τοῦ πατρός καί ἡ δόξα τοῦ πατρός ἐμφανίζεται μόνον στή δόξα τοῦ Υἱοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς θέτει τέρμα στόν θάνατο τοῦ Λαζάρου καί αὐτό τό πράττει ὡς Υἱός τοῦ θεοῦ, πού διαλύει μέ τόν θάνατο καί τήν Ἀνάστασίν Του τή δύναμη τοῦ θανάτου.

Ἕνα θαῦμα, ὅμως, ὅπως καθίσταται παραδεκτό ἀπό πολλούς, ἔτσι καθίσταται «μή ἀναγνωρίσιμο» ἀπό ἄλλους, τούς «ὀλιγόπιστους ἤ ἄπιστους».

Καί ἐδῶ στήν ἱερά διήγηση ὑπάρχουν «μή ἀναγνωρίσιμοι ἄπιστοι ἤ ὀλιγόπιστοι»· εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Μαθηταί καί οἱ δύο ἀδελφές τοῦ κεκοιμημένου Λαζάρου, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, ὡς ἐπίσης καί οἱ Ἰουδαῖοι πού εἶχαν ἔλθει «ἵνα παραμυθήσωσι αὐτάς περί τοῦ ἀδελφοῦ» (στ'. 19).

Ὁ Ἰησοῦς καλεῖ τόν Λάζαρο ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, διότι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἀπέστειλε ὁ Πατήρ καί ὡς Υἱός ποτέ δέν ἐνεργεῖ «ἀφ’ ἑαυτοῦ» ἀλλά πάντοτε καί παντοῦ σέ πλήρη ἑνότητα μέ τόν Πατέρα καί διά τῆς Ἀναστάσεως αὐτῆς τοῦ προσφιλοῦς φίλου, ἀποκαλύπτεται ἡ δόξα του ὡς δόξα τοῦ Πατρός καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός ὡς δόξα του.

Ἡ ὑπέρβαση τοῦ σωματικοῦ θανάτου ἀντιστοιχεῖ πρός τήν ὑπέρβαση τῆς ἀπιστίας.

Ἐδῶ δηλαδή στήν εὐαγγελική διήγηση ἔχομε ἐκτός τῆς σωματικῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί ψυχική ἀνάσταση πάντων τῶν ὀλιγοπίστων καί ἀπίστων, ἤτοι τῶν μαθητῶν, τῶν δύο ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου καί τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ πού εἶναι αὐτόπτης μάρτυς.

Καλεῖ, δηλαδή, ὁ Ἰησοῦς ἀπό τόν πνευματικό θάνατο ὅλους τούς ὀλιγοπίστους ἤ ἀπίστους, τῶν ὁποίων ἡ ψυχή ἀμφιταλαντεύεται ὡς πρός τήν κατανόηση τοῦ θαύματος, λόγω τῆς ἐλλείψεως σχέσεως μετά τοῦ Θεοῦ.

Διά τοῦ συγκλονιστικοῦ αὐτοῦ θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ἀνοίγεται σήμερα ἐνώπιόν μας ἡ πύλη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἡ ὁποία θά μᾶς εἰσαγάγει στήν Μυσταγωγία τῶν Παθῶν.

Αὐτό τό θαυμαστό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ὁ ὁποῖος ἀντιπροσωπεύει τόν ἄνθρωπο πού ἔχει μεταβεῖ ἀπό τόν θάνατο στήν αἰώνιο ζωή καί διά τοῦ ὁποίου τή σωτηρία ἔπρεπε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς νά πορευθεῖ στό θάνατο, αὐτό τό θαυμαστό γεγονός, περικλείει καί τό θαῦμα τῆς ἐγέρσεως, διά τοῦ Λόγου, ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν περιέλθει σέ πνευματικό θάνατο λόγω τῆς ἐλλείψεως σχέσεως μέ τόν Θεό καί, ἐνῶ ζοῦν στήν ἐπίγειο ζωή τους, εὑρίσκονται ταυτοχρόνως στήν κατάσταση τοῦ αἰωνίου θανάτου.

Ἀπό αὐτόν τόν θάνατο θά κληθοῦν νά ἐξέλθουν μέσω τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ θεοῦ, ὁ ὁποῖος διανοίγει τά ὦτα τους καί τούς κάνει νά πιστεύουν καί νά ἔχουν σέ αὐτήν τήν πίστη τους τήν αἰώνιο ζωή.

Αὐτή ἡ φωνή καθίσταται πλέον ἠχηρά κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅπου ἀναπαρίστανται διά τῶν κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἀσματικῶν Ἀκολουθιῶν, τό Σταυρικό Πάθος τοῦ Κυρίου, τοῦ ὑπέρ ἡμῶν παθόντος, καί ἀποδεικνύεται περιτράνως ἡ ἀνυπολόγιστος ἀξία τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, ἡ ὁποία παρέδωσε τή θέση της στή δόξα τῆς Ἀναστάσεως.

Αὐτῆς τῆς Ἀναστάσεως εἴθε νά ἀξιωθοῦμε πάντες, καί οἱ ἐν τῇ γῇ καί οἱ ἐν τοῖς μνημείοις.

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Γ. Χαραλαμποπούλου

Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος

ΠΗΓΗ: romfea.gr