Η Υπαπαντή και η ιερότητα της μητρότητας

H ζωή και η λατρεία της Εκκλησίας μας είναι συνδεδεμένη με την έννοια του χρόνου.Τα πάντα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας οριοθετούνται και ορίζονται μέσα σε χρονικές στιγμές και στο πλαίσιο του χρονικού κύκλου. Τα πάντα, εκτός από τον Άχρονο Θεό.

Κι όταν λέμε ζωή της Εκκλησίας μας δεν εννοούμε μια αφηρημένη έννοια αλλά αυτήν την ίδια την ζωή των χριστιανών, αφού ως Εκκλησία ταυτοποιείται αυτός ο Θεανθρώπινος οργανισμός, στον οποίο βιώνεται η κοινωνία των πιστών.

Κάθε ημέρα, καθ’ όλον τον χρόνο, είναι αφιερωμένη σε πρόσωπα και γεγονότα. Έτσι η Εκκλησία μας, τιμώντας πρόσωπα και γεγονότα, μέσα στο πλαίσιο του εορτολογικού χρόνου, επιβεβαιώνει την ανάγκη για οριοθέτηση στη ζωή του ανθρώπου και δίνει έμφαση στην έννοια της χρονικής στιγμής, της ημέρας, ακόμη και της ώρας, όταν τιμάται ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός.

Έτσι λοιπόν, μέσα και για την πόλη της Καλαμάτας αλλά και ολόκληρη τη Μεσσηνιακή γη ο μήνας Φεβρουάριος σηματοδοτεί, από την πρώτη του ημέρα, την τιμή και την αναφορά των πιστών Μεσσηνίων στο πρόσωπο και στο Ιερό Εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της καλουμένης Παναγίας “Υπαπαντής”, της πολιούχου της Καλαμάτας.

Όμως όποια απεικόνιση και οποιοδήποτε προσωνύμιο κι αν της αποδίδει ο πιστός λαός μας, είναι γεγονός πως στο πρόσωπο της Θεοτόκου επιβεβαιώνεται και ταυτοποιείται η Μητέρα ως το πλέον σεβαστό και πολύτιμο πρόσωπο για κάθε άνθρωπο.

Αυτό το οποίο κάνει τη μητέρα ως το πιο ιερό, πιο σεβαστό, πιο ξεχωριστό πρόσωπο είναι πως ο πατέρας είναι αυτός που γεννά αλλά η μητέρα τίκτει.

Και αυτό που δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια του τοκετού δεν είναι μόνο η στιγμή των ωδίνων και των πόνων αλλά η επί εννέα μήνες διάρκεια της κύησης.

Αυτό μας επιβεβαιώνει η άγνωστη γυναίκα η οποία εκφράζει τον θαυμασμό της, προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αναβοώντας με ενθουσιασμό “μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας” , θέτοντας έτσι τα θεμέλια του σεβασμού και της ιερότητας της μητρότητας, σε αντίθεση με όσους χωρίς φόβο Θεού και χωρίς συνείδηση ευθύνης τολμούν να ανακινούν ζητήματα νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων ή της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Κι επειδή, όπως προαναφέραμε, μέσα στον εορτολογικό και χρονολογικό κύκλο της ζωής της Εκκλησίας μας τιμάμε πρόσωπα και γεγονότα, γι’ αυτό η εορτή της Υπαπαντής, εκτός από Δεσποτική εορτή τιμάται και ως Θεομητοτρική, αποδίδοντας την δέουσα τιμή στο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού, της μητέρας και κατ’ επέκταση στο γεγονός της μητρότητας και της ιερότητας αυτής.

Κακά τα ψέματα…!!! Μητρότητα χωρίς μητέρα δεν υφίσταται!!! Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι νέο-ιδεολόγοι με επιχειρήματα νομικά, οικονομικά ή κοινωνικά και ιδεοληψίες να στηρίξουν την ανομία και την ανοησία τους πρέπει να ξέρουν πως τα μόνα επιχειρήματα που μπορούν να στηριχθούν σε αυτόν τον κόσμο, και να στηρίξουν τον άνθρωπο, είναι η αλήθεια και η ηθική.

Αυτή η αλήθεια και αυτή η ηθική της διάσταση λοιπόν είναι πως το μυστήριο της οικονομίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού και της κάθε μητέρας.

Ο αληθινός χριστιανός βλέπει στην κάθε γυναίκα το άλλο του μισό και όχι το ασθενές και αδύναμο φύλο.

Η αληθινή χριστιανή φέρει ως ταυτότητα και ως σημάδι αναγνώρισής της την ευλογημένη μητρότητα και βλέποντας το πώς στάθηκε η Μητέρα του Θεού κάτω από το Σταυρό του παιδιού Της, έτσι ξέρει πώς να σταθεί κι εκείνη απέναντι στα πάθη της ζωής.

Κάθε χριστιανός λοιπόν έχει στη ζωή του ένα πρότυπο. Την Παναγία μας.

Πρότυπο ζωής, πρότυπο ταπείνωσης, πρότυπο υπομονής και πρότυπο αυτοθυσίας και προσφοράς υπέρ των άλλων, ώστε να αναδειχθούμε κι εμείς μακάριοι, ως η Κυρία Θεοτόκος, μέσα από την πιστή εφαρμογή και τήρηση του λόγου του Θεού.

Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά

Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μ. Μεσσηνίας

ΠΗΓΗ: romfea.gr